Hastanenin bir koğuşunda üç kötürüm bulunuyordu. Bunlardan koğuşa ilk gelen,pencerenin önüne;ikincisi ortaya,üçüncüsu ise kapı kenarına yatırılmıştı.Ortadaki hasta iyimser bir adam olduğu için neşeli konuşmalarıyla diğerlerini eğlendiriyor ve acılarını azaltmaya çalışyordu.

Soğuk bir kış gecesinde pencerenin yanındaki hasta öldü.Onu kaldırdıktan sonra ortadaki hastayı pencerenin önüne,kapının yanındakini de ortaya yatırarak boşalan yere yeni bir hasta getirdiler.

Pencere önüne alınan iyimser adam, dışarıda görduklerini arkadaşlarına anlatmaya başladı.Yol kenarındaki parkı, dev çınar ağaçarını, cıvıldaşan kuşları,işlerine koşusan insanları, neşeli çocukları ve karşı dağlardaki çicek dolu tarlaları uzun uzun anlatarak çaresiz durumdaki arkadaşlarını rahatlatıyordu.

Adam bir müddet sonra, gelip geçenlere isimler takmaya başladı. Öteki hastalar,sabahları işe gidenlerin,seyyar satıcıların ve akşam vakti yorgun argın eve dönenlerin hikayelerini dinleye dinleye, onları gözleri önünde canlandırabiliyordu.

Kısa süre sonra hastahanenin ruha ağırlık veren havası dağılmıs ve bir türlü gecmek bilmeyen can sıkıcı saatleri, tatlı hikayeler doldurmuştu.

Bir gün ortadakı adamın aklına ansızın bir fikir geldi.Eğer pencerenin önündeki hastaya birşey olacak olsa oraya kendisi geçecek, dışarıdaki renkli ve canlı hayatı bizzat kendi gözleriyle görecekti.

Bu düşünce günlerce kafasında yer etti.Yattığı yerden hep bunu düşünüyor ve çareler araştırıyordu. Sonunda onu da buldu. Pencerenin önündeki haştaya sık sık kriz geliyordu. Adam bu durumda komidinin üzerindeki ilacına güçlükle uzanıyor ve odada hasta bakıcı bulunmadıgı için ilacını deviriverdi.

Şişe yere düşmüş ve paramparca olmuştu.

Erteşi sabah, pencerenin önündeki hastayı ölü buldular. Ve onu kaldırdıktan sonra, ortada yatan hastayı cam kenarındaki yatağa geçirdiler.

Adam,  görecegi manzaranın heyecanıyla dışarıya baktıgında beyninden vurulmuşa döndü.

Pencerenin birkaç metre ötesinde,simsiyah duvardan başka hiçbir şey yoktu.